Ψυχοθεραπεία Αθήνα – Ψυχολόγος

Η ψυχοθεραπεία είναι η προσπάθεια να δείς τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο. Αυτό γίνεται από την πρώτη στιγμή της ζωής. Είναι η βασική διαδρομή μέσω της οποίας φτάνει κανείς στην δημιουργία του εαυτού του και την κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων που έχει από τος γονιδιακές καταβολές και από την επίδραση του περιβάλλοντος.

Γιατί η ψυχοθεραπεία και η παιδική ζωή μοιάζουν;

Όλοι οι άνθρωποι που μπαίνουν σε μια συστηματική θεραπευτική δουλειά, αρχίζουν και αναπτύσσουν παιδικά αισθήματα μέσα στην θεραπεία και προβάλλουν στον θεραπευτή τους γονείς τους. Η θεραπεία είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένη και ο θεραπευτής είναι εκπαιδευμένος με τέτοιο τρόπο που να ευνοούν αυτή την κατεύθυνση των εσωτερικών αισθημάτων που είναι κρυμμένα, καταπιεσμένα, απωθημένα. Όλα τα προβλήματα είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων μεταξύ των επιθυμιών-αναγκών και των ορίων απαγορεύσεων. ΟΙ μετασχηματισμοί που προκαλούνται από αυτές τις συγκρούσεις, αποτελούν ένα υπόστρωμα κάτω από το οποίο κρύβονται τα πραγματικά αισθήματα που νιώθουμε όταν είμαστε ακόμα σε βρεφική, νηπιακή και παιδική ηλικία. Από τη στιγμή της γέννησης μέχρι και τα έξι χρόνια ζωής, γνωρίζουμε από την κλινική εμπειρία και από μακροχρόνιες έρευνες, ότι δημιουργείται η προσωπικότητα. Αυτή η περίοδος των έξι ετών επαναλαμβάνεται πάλι στην εφηβική ζωή, εσωτερικά μέσα μας, στον ψυχολογικό μας εαυτό. Την ξαναζούμε και κάνουμε επανορθώσεις.

Οπότε έχουμε μια ευκαιρία να τα θεραπεύσουμε εκεί. Δηλαδή η εφηβεία είναι από μόνη της μία προσπάθεια ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης. Πως γίνεται ακριβώς; Χρησιμοποιούμε τους άλλους ως καθρέφτες για να μας δούμε. Για να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας, τα αισθήματά μας, όλα όσα ποθούμε και δεν μπορούμε να έχουμε δηλαδή όσα θα θέλαμε να είχαμε και δεν είχαμε, τις στερήσεις, τις ματαιώσεις, αλλά και τα αισθήματα που ζήσαμε έντονα και τα βάλαμε για ένα διάστημα στην άκρη. Τα ίδια γίνονται και στην πραγματική ψυχοθεραπεία που γίνεται όταν ξεκινήσεις να επισκέπτεσαι έναν ειδικό που ξέρει την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του ανθρώπου, γνωρίζει τί είδους εμπόδια μπορεί να υπάρξουν και εξειδικεύεται σε σένα. Σε βλέπει, σε μαθαίνει, σε καταλαβαίνει και διαγιγνώσκει που είναι το πρόβλημα. Αυτή η διάγνωση γίνεται για έναν ορισμένο σκοπό: να καταλάβει το πρόβλημά σου και να σταθεί με τέτοιο τρόπο που να μην είναι ίδιος με τον καιρό που το περιβάλλον δε μπορούσε να σταθεί σωστά απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Θεραπεία είναι η επανάληψη της παιδικής ζωής αλλά με την κατάλληλη συμπεριφορά του περιβάλλοντος.

Η ψυχοθεραπεία βοηθάει στην κατανόηση του εαυτού

Στην θεραπεία λέμε ότι μας έρχεται στο νού. Ειδικά όταν αυτό το κάτι το θεωρούμε χαζό, ανάξιο λόγου, μικρό, λίγο, χωρίς σημασία, κτλ. Μέσα σε αυτή την υποτίμηση που κάνουμε χαρακτηρίζοντας την σκέψη μας ή το συναίσθημά μας ως ανάξιο λόγου, κρύβεται η βαθιά επιθυμία να μιλήσουμε γι’ αυτό. Δεν αναφέρει ποτέ κανείς κάτι χωρίς σημασία. Κάθε πράγμα που συμβαίνει είναι σχετικό. Από αυτή την γενική αρχή ξεκινάμε να βλέπουμε το κάθετί. Δεν αφήνουμε τα πράγματα στη μοίρα τους. Επεμβαίνουμε και βρίσκουμε αυτό που κρύβεται εκεί. Αυτή την ασυνείδητη σύνδεση που θα μας οδηγήσει σε κάτι. Αυτό το κάτι δεν είναι κάτι που ξέρει ο θεραπευτής από πριν. Αυτό το κάτι το βρίσκουμε μαζί. Είναι ο εαυτός σου. Είναι η διαδρομή μέσα από την πρώτη περίοδο ζωής όπου ήσουν συγχωνευμένος/η με τη μητέρα για να είσαι ασφαλής, όπου είχες μικρές ματαιώσεις οι οποίες γίνονταν όταν η μαμά απομακρυνόταν και φόβος πλημμύριζε τα σωθικά σου, όπου άντεχες και καταλάβαινες ότι ζούσες παρόλο που είχε φύγει για λίγο, όπου προσπαθούσες να κάνεις κάτι για να ζήσεις, και όπου τελικά έβλεπες ότι παρόλη τη δύσκολη περίοδο της μοναξιάς και της κρύας ψυχρότητας του περιβάλλοντος το οποίο είχε πάρει μια μαύρη κι απόμακρη χροιά, εσύ έζησες, πάλεψες, έμεινες εκεί και συνέχισες.

Οι ματαιώσεις στη βρεφική ηλικία δεν πρέπει να είναι μεγάλες αλλιώς θα δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα. Η ζωή είναι συνώνυμη των ματαιώσεων. Θέλω κάτι αλλά δεν μπορώ να το έχω. Ματαιώνομαι. Αν όμως έχω πάρει αγάπη, δηλαδή παρουσία με χάδι και ενδιαφέρον για μένα, τότε τις ανέχομαι. Αλλιώς είτε γίνομαι πάρα πολύ απαιτητικός είτε δε γεμίζει το κενό με τίποτα οπότε βρίσκω τον τρόπο να το γεμίζω με αυτοκαταστροφή, με ουσίες, με τζόγο, με εξαρτητικές σχέσεις που πνίγω τον άλλο, με απομόνωση, με μαζοχιστική συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό μου. Το να μπορέσει να βάλει κανείς ένα κάτοπτρο το οποίο θα του δείχνει που είναι πληγωμένος και πως αισθάνεται γι’ αυτό και να μπορεί να μοιραστεί αυτό το αίσθημα, είναι θεραπευτικό. Αυτό κάνουμε στη θεραπεία.

Το συναισθηματικό πλησίασμα στον εαυτό

Είναι ένα από τα πιο ισχυρά πράγματα που συμβαίνουν. Καθρεφτίζεσαι. Σε βλέπεις. Και μέσα εκεί, σε αυτό το καθρέφτισμα, βλέπουμε τι αισθήματα υπάρχουν και τί έχει συμβεί. Στην σχέση φαίνονται όλα. Τις προάλλες μου έλεγε ένας ασθενής πόσο πληγωμένος αισθάνεται και το επαναλάμβανε σε κάθε συνεδρία αλλά δεν το άφηνε να φανεί. Το έλεγε συγκαλυμμένα. Πέρασαν πέντε έξι συνεδρίες και τότε πρόσεξα ότι κάποια στιγμή αφαιρούμαι. Άρχισα να σκέφτομαι πως δεν πρόσεχα τον ασθενή μου. Γιατί; Το σκέφτηκα. Και τότε κατάλαβα ότι αυτό ήταν το αίσθημα που είχε μέσα του. Και του το είπα: «έχω μια αίσθηση ότι σε ακούω χωρίς να σε ακούω». Το άκουσε και τότε βγήκε ότι το κρύβει επιμελώς ότι αισθάνεται μόνος και ότι τώρα που του το λέω εγώ, νιώθει πιο κοντά σε μένα. Τί είχε γίνει; Ήθελα να τον προσέξω αλλά χωρίς να το καταλάβω επαναλάμβανα αυτό που έκανε η μητέρα του όταν ήταν βρέφος και νήπιο. Αυτό του δημιουργούσε τέτοιο άγχος που δεν μπορούσε καν να πεί πόσο αφημένος ένιωθε. Σχεδόν παραμελημένος. Με κάποιο τρόπο μεταβιβαστικό, μου είχε δώσει το μήνυμα ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε παρόλη την διάθεση που είχα για να τον βοηθήσω. Τελικά προσέχοντας τα αισθήματα που είχαν δημιουργηθεί σε μένα κατά την διάρκεια εκείνης της συνεδρίας, καταφέραμε να σπάσουμε ένα κομμάτι πάγου που στεκόταν ως βαρύ εμπόδιο στην επικοινωνία μας. Τέτοιες προσπάθειες φέρνουν αποτέλεσμα επειδή η σχέση αποκτά ένα νόημα: «νιώθει κανείς τον εαυτό του συναισθηματικά και όχι λογικά».

Ο θεραπευτικός ρόλος του εαυτού Ψυχοθεραπεια Αθηνα Ψυχολογος

Η εμπειρία μου στον χώρο της ψυχοθεραπείας, μου δείχνει ότι οι άνθρωποι θεραπεύονται όταν καταφέρεις να γίνεις φαντασιακή προέκταση του εαυτού τους. Αυτό σημαίνει ότι νιώθεις όπως νιώθουν χωρίς να χάνεις τον δικό σου εαυτό. Γιατί αυτό είναι θεραπευτικό; Είναι θεραπευτικό γιατί ο θεραπευόμενος πρώτα απ’ όλα βλέπει τον δικό του εαυτό σε σένα, και καταλαβαίνει ότι μπορεί να γίνει σαν κι εσένα όπως σε φαντάζεται. Ένας ολοκληρωμένος εαυτός, που δεν φοβάται να ζήσει με τα εμπόδια που προκύπτουν. Έτσι βλέπει ο ασθενής τον θεραπευτή, σαν παντοδύναμο πατέρα, σαν γονιό, σαν μάνα που παρέχει συναισθηματική οικειότητα (τροφή), και άλλοτε με διάφορους άλλους ρόλους και συναισθηματικές επενδύσεις. Εκεί λοιπόν κάνουμε επανορθώσεις που οδηγούν στον διαχωρισμό του ασθενή και στην αυτονομία του ως οντότητα. Αλλά ο δρόμος για την αυτονομία του εαυτού περνάει από τις συνοικίες της συγχώνευσης. Οπότε μεγαλώνουμε στην θεραπεία σιγά σιγά όπως μεγαλώσαμε όταν ήμασταν βρέφη αλλά αυτή τη φορά με μια πιο κοντά στον εαυτό μας βιωματική προσέγγιση. Αυτή είναι η θεραπεία του εαυτού μας.

Η Ευχαρίστηση Στη Ζωή

Το τελικό αποτέλεσμα μιας ψυχοθεραπείας δεν είναι τίποτα άλλο από έναν άνθρωπο που μπορεί να ευχαριστηθεί τη ζωή του κάνοντας ουσιαστικές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Γι’ αυτό και τελικά η θεραπεία είναι η ομάδα. Ακόμα και όταν κάνουμε ατομική θεραπεία, μέσα στη συνεδρία βλέπω στο μυαλό μου τον πατέρα του ασθενή, την μητέρα του, τα αδέρφια του, δηλαδή τις σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής του μεταξύ του και των άλλων. Αυτές οι σχέσεις και τα αισθήματα που είναι κρυμμένα εκεί, καταπιεσμένα και θέλουν να ακουστούν, αυτές οι σχέσεις και αυτά τα αισθήματα διαμορφώνουν τη ζωή μας. Όταν λοιπόν μισείς τη γυναίκα σου αλλά βιώσεις μίσος με το θεραπευτή, ένα μίσος που δεν καταλαβαίνεις και ξαφνικά σου έρθει μια εμπειρία από την παιδική σου ηλικία, ένα περιστατικό κατά το οποίο ήταν φανερό ότι μισούσες τον αδερφό σου για παράδειγμα, τότε τα συνδέεις μέσα σου, εκδηλώνεις το θυμό σου στο θεραπευτή κι εκείνος αν ξέρει τη δουλειά του έχει ήδη καταλάβει τί συμβαίνει οπότε κατανοεί το θυμό σου είτε είναι δικαιολογημένος είτε αδικαιολόγητος. Η ζήλεια για ένα νέο μέλος στην οικογένεια έχει και δικαιολογημένα στοιχεία καί αδικαιολόγητα για παράδειγμα. Οπότε ένα ολόκληρο κρυμμένο θεμελιώδες ζήτημα το οποίο σου καθόριζε τη ζωή, αρχίζει και βγαίνει στην επιφάνεια της συνείδησης. Εκεί είναι μία δύσκολη στιγμή που κρατάω το θεραπευόμενο σαν μωρό στα χέρια μου άλλοτε, και άλλοτε σαν παιδί που είναι θυμωμένο ή πικραμένο ή επιθετικό. Αυτού του είδους η μεταβίβαση αισθημάτων στον θεραπευτή γίνεται πάμπολλες φορές στη διάρκεια μίας ψυχοθεραπείας. Γιαυτό και η θεραπεία είναι μακροχρόνια, γιαυτό και ο θεραπευτής πληρώνεται, γιαυτό και ο άνθρωπος αρχίζει να νιώθει περισσότερο τον πραγματικό κρυμμένο του εαυτό. Είναι μια διαδικασία που με τον καιρό μας οδηγεί να ζήσουμε τη ζωή μας από λεπτό σε λεπτό και από σχέση σε σχέση. Να δούμε τί είναι σημαντικό και τι είναι ασήμαντο στη ζωή και να ζήσουμε την ηλικία μας, την επθυμία μας αλλά και το βάθος των σχέσεων που είναι και η ουσία στη ζωή.

*Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα

Δείτε επίσης: Αγχος και πίεση
Δείτε επίσης: Αγοραφοβία

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας απαιτεί δέσμευση, αφοσίωση και απευθύνεται μόνο σε όσους βλέπουν σοβαρά οτι χρειάζεται να αλλάξουν τη ζωή τους. Αν σκέφτεστε να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι, καλέστε με στο 211 71 51 801 για να κλείσετε ένα ραντεβού και να δούμε μαζί πώς μπορώ να σας βοηθήσω.

Μιχάλης Πατεράκης
Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής Αθήνα

University of Indianapolis – University of Midedlesex

Δέχομαι κατόπιν ραντεβού
Καρνεάδου 37 Κολωνάκι (δίπλ α στον Ευαγγελισμό)
Τηλ: 211 71 51 801
www.mixalispaterakis.gr
www.psychotherapy.net.gr