Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια: Ένα από τα πιο σημαντικά ψυχικά γεγονότα στην ζωή ενός ανθρώπου είναι η αίσθηση της εγκατάλειψης. Η αίσθηση αυτή ξεκινάει να έχει σημασία από την στιγμή που θα δημιουργηθεί ψυχικός δεσμός. Όταν δηλαδή ο ψυχικός χώρος κατοικείται. Όταν είναι γεμάτος από συναισθήματα που έχουν ανταλλαχθεί και τα οποία έχουν αποκτήσει κάποια σημασία. Τότε το να εγκαταλειφθείς, είναι τραυματικό.

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια – Γιατί είναι τραυματική η εγκατάλειψη;

Γιατί σταματάει να υπάρχει η δυνατότητα να δώσεις αυτό που έχεις μέσα σου. Γίνεται μια αναγκαστική μεταστροφή λοιπόν και ότι προόριζες να δώσεις στο συντροφικό αντικείμενο (στους γονείς στην παιδική ηλικία), τώρα πρέπει να το δώσεις κάπου αλλού. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο γιατί δεν μπορείς να επαναλάβεις τα ίδια που έκανες πριν. Οπότε η ασφάλεια είναι μειωμένη. Τώρα θα πρέπει να δημιουργήσεις καινούριο δεσμό με καινούρια συστατικά και να μπορέσεις να αρχίσεις πάλι από την αρχή να δεις πως μπορείς να ξαναανταλλάξεις αισθήματα. Να δείς πως θα δώσεις και πως θα πάρεις. Αν όμως έχεις ένα πρόβλημα εκεί για κάποιο λόγο, τότε θα βρείς κάποιον για να επαναλάβεις την εγκατάλειψη. Στην ψυχανάλυση την επανάληψη αυτή τη λέμε repetition compulsion δηλαδή «καταναγκασμό της επανάληψης». Είναι αυτό που επαναλαμβάνουμε όλοι γιατί εκεί νιώθουμε ασφαλείς. Επιπλέον η εγκατάλειψη είναι τραυματική γιατί μπαίνει μέσα μια ροή διεγέρσεων αρνητικών στοιχείων όπως είναι η αίσθηση της προδοσίας, η αναίρεσης της εμπιστοσύνης, η απόσυρση των επενδύσεων και η λύπη για το χαμό του αντικειμένου. Οπότε είναι όντως ένα πολύ δύσκολο σημείο εκεί και θα χρειαστεί να γίνει κάποια επανόρθωση προκειμένου να μπορέσει ο εαυτός αφενός να στηριχθεί, αφετέρου να συνεχίσει. Αλλά επειδή ακριβώς όπως είπαμε πριν μπαίνει η επανάληψη στη μέση, πάλι ο εγκαταλελειμένος θα ψάξει να συναντήσει την επανάληψη. Κι αν δεν τη βρεί, θα την δημιουργήσει.

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια – Εγκατάλειψη και ψυχοπαθολογία

Η εγκατάλειψη είναι πολύ συχνότερη απ’ ότι νομίζουμε και δεν αφορά μόνο κάτι παιδιά σε ορφανοτροφεία, ή τους αστέγους της οικονομικής κρίσης. Εγκατάλειψη αισθάνεται ένα παιδί που θέλει να προσκολληθεί και δεν έχει πού (βάλλεται ο ναρκισσισμός του). Μάλιστα εάν δεν έχει προσκολληθεί από μωρό τότε παρατηρούμε σοβαρές μορφές τραύματος που φτάνουν μέχρι την παιδική ψύχωση και την ενήλικη αποδιοργάνωση της προσωπικότητας αλλά και όταν έχει προσκολληθεί κανείς αλλά αργότερα χάθηκε το αντικείμενο της προσκόλλησης ξαφνικά, και πάλι συναντούμε ψυχοπαθολογία η οποία έχει καταθλιπτικότητα μέσα της. Αίσθηση εγκατάλειψης όμως είναι και η αίσθηση ότι ο σημαντικός άλλος δεν έχει μέσα του πραγματικό νοιάξιμο.

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια – Το πραγματικό νοιάξιμο

Υπάρχει μια λέξη που σήμερα, κακώς κατά τη γνώμη μου, έχει σταματήσει να χρησιμοποιείται συχνά. Είναι η λέξη «δεσμός». Ο δεσμός είναι πολύ σημαντικότερος από την αντικαταστάτρια λέξη «σχέση». Στον δεσμό δηλώνεις στον ίδιο σου τον εαυτό ότι έχεις αισθήματα τα οποία σε δένουν με τον άλλο, ότι έχεις δημιουργήσει κάτι κοινό με τον σημαντικό άλλο και ότι προτίθεσαι να συνεχίσεις να αφιερώνεις ένα μέρος του εαυτού σου σε μία συνεχιζόμενη αλληλεπίδραση. Ασφαλώς λοιπόν πραγματικό νοιάξιμο είναι η ικανότητα να μπορείς να βλέπεις και τους άλλους φεύγοντας από τον προσωπικό σου ναρκισσισμό, αλλά επίσης και η ικανότητα να μπορείς να δίνεις στους άλλους.

Οι άνθρωποι στον δυτικό πολιτισμό βιώνουν την ατομικότητα ως εγκατάλειψη και αυτό όπου συμβαίνει, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν λειτουργεί η κοινότητα. Η έννοια της κοινότητας δεν αφορά μόνο τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Κοινότητα σημαίνει ανοίγομαι και συνεργάζομαι. Εμπλέκομαι, κάνω σχέσεις σε πολλά επίπεδα, βοηθώ και αφήνω να με βοηθήσουν. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί κανείς να συνεργαστεί για έναν κοινό σκοπό και δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάποια μεγάλη καταστροφή για να συνεργαστούμε. Η συνεργασία είναι χαρά. Δίνει στη ζωή τις μικρές εκείνες στιγμές που χρειαζόμαστε όλοι μας για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλά γι να γίνουν αυτά, πρέπει να βγεί κανείς από την ατομικότητά του. Γιαυτό μιλάω στα άρθρα μου για το ναρκισσισμό, πως δημιουργείται και σε τί συνίσταται. Η ομάδα είναι ο χώρος εκείνος τον οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να αρχίσει να “βλέπει” τους άλλους. Χωρίς την ομάδα, είμαστε εγκλωβισμένοι στην ατομική μας σφαίρα, εγκαταλελειμένοι στο απέραντο της ζωής που απλώς προχωρά προς το θάνατο. Δεν υπάρχει δηλαδή νόημα εκεί. Είναι η εγκατάλειψη που νιώθει κανείς μέσα του όταν υποστεί την εγκατάλειψη από πολύ μικρός. Είναι μια εγκατάλειψη που φέρνει απόγνωση, πάγωμα. Το πλησίασμα εκεί είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το να ακουμπήσεις τον άλλο ή να αφήσεις περισσότερο να σε ακουμπήσουν, δεν είναι απλά δύσκολο αλλά τρομακτικό. Ο εσωτερικός φόβος έχει εγκαθιδρυθεί, κυριαρχεί, μαίνεται.

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια

Η Εγκατάλειψη Οι Επιδράσεις Στην Ψυχική Ζωή Ο φοβος και η μοναξια: Βιώνοντας Τις Στιγμές

Οπότε η προσπάθεια να ζήσει κανείς βιώνοντας τις στιγμές που φέρνει μαζί της η ζωή, περνάει από τον άλλο. Περνάει από τη σχέση. Εκεί ξετυλίγεται το άπειρο κουβάρι του εαυτού, οι δυνατότητές του, οι κλίσεις του, τα πληγώματά του, η ιδιοσυγκρασία του. Αλλιώς είμαστε όλοι παγωμένοι ίδιοι. Αλλά δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε διαφορετικοί. Κι αυτό κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ευγενική. Γιατί πιο ευγενική; Μα γιατί όταν γνωρίζεις την διαφορετικότητα και αναγνωρίζεις ότι σε συμπληρώνει, πως μπορείς να μην δείς ότι αυτή η συμμετοχή στην κατανόηση του εαυτού σου, κρύβει μέσα της ευγένεια; Περνάνε χρόνια για να τα δούμε αυτά. Ανοίγουμε τα μάτια μας συνήθως όταν είναι πολύ αργά αλλά ακόμα και τότε μπορεί κανείς να καταλάβει ότι εκεί κρύβεται η ομορφιά. Το πλησίασμα στο θάνατο δεν μπορεί να μας εμποδίσει να νιώσουμε την ομορφιά της ζωής. Παράδοξα μάλλον μας βοηθάει να την δούμε. Ο θάνατος είναι η ολοκληρωτική ματαίωση, η τελική εγκατάλειψη. Αλλά, όπως έλεγα πάντα, ας είμαστε ευτυχείς που μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό το θέμα εν ζωή. Προλαβαίνουμε ακόμα όσο ζούμε και αναπνέουμε, να μιλήσουμε για όλα. Για όλα όσα έγιναν μέσα μας ως παιδιά που είναι και η σημαντικότερη ηλικία στη ζωή μας. Εκεί γεννιέται ο εαυτός, εκεί μαθαίνει να αναπτύσσεται, να πληγώνεται, να σκέφτεται, να ματαιώνεται, να αντέχει, να συμβολοποιεί, να εκφράζεται, να αμύνεται, μεταμορφώνεται, να φοράει προσωπεία, να τα καταλαβαίνει όλα αλλά να τα απωθεί, να τα νιώθει αλλά να τα σπρώχνει προς την ασυνείδητη πλευρά, και τελικά να τα επαναλαμβάνει αδιάκοπα όλα αυτά σε ολόκληρη τη ζωή. Ακόμα και την εγκατάλειψη. Ιδίως την εγκατάλειψη. Επαναλαμβάνουμε ακόμα και την εγκατάλειψη, για να βρούμε μια λύση. Δεν υπάρχει όμως λύση. Υπάρχει σχέση. Εγώ κι εσύ και οι άλλοι.

*απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα

Δείτε επίσης: η σπουδαιότητα της μητρικής φιγούρας

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας απαιτεί δέσμευση, αφοσίωση και απευθύνεται μόνο σε όσους βλέπουν σοβαρά οτι χρειάζεται να αλλάξουν τη ζωή τους. Αν σκέφτεστε να ξεκινήσετε αυτό το ταξίδι, καλέστε με στο 211 71 51 801 για να κλείσετε ένα ραντεβού και να δούμε μαζί πώς μπορώ να σας βοηθήσω.

Μιχάλης Πατεράκης
Ψυχολόγος Ψυχοθεραπευτής
Δέχομαι κατόπιν ραντεβού
Καρνεάδου 37 Κολωνάκι
Τηλ: 211 71 51 801
www.mixalispaterakis.gr
www.psychotherapy.net.gr

Εγκαταλειψη Φοβος Μοναξια